Ik zet Ilse in haar stoeltje in de auto en snoer haar vast,
en omdat ik daarvoor mijn beide handen nodig heb klem ik de autosleutel tussen
mijn tanden. Ilse vind dat uiterst interessant en pakt de sleutel uit mijn
mond. Soepele moeder als ik ben vind ik dat goed. Ik zet al mijn tassen naast
haar, sluit het portier en vouw de buggy op om achterin de auto te leggen. Op
dat moment hoor ik ‘klik’. NEEEE!!! ‘Druk op dat andere knopje!’ gil ik door
het raam. Ze kijkt me lachend aan maar met haar anderhalf jaar is dat nog wel
een heel moeilijke opdracht. Bovendien gaat er ook niet zoveel geluid door het
portier heen. Twee minuten later begin ik te wanhopen, de autosleutel zit niet
meer in haar vuistje maar vliegt door de lucht richting de bodem van de auto.
Ik ben 34 weken zwanger, de tranen lopen inmiddels over mijn
wangen. Dit laatste valt nu nog niemand op want het regent pijpenstelen. Ik ren
naar de dichtstbijzijnde kapperszaak en probeer rustig te vragen of ik een
telefoon kan lenen. Dat lukt dus niet, die telefoon wel, maar om dat rustig te
vragen. ‘En mijn dochter zit in de auto, en hij zit op slot, en mijn telefoon,
mijn sleutels, mijn portemonnee!’ ‘Doe maar rustig,’ zegt de kapster, ‘je bent
ook zwanger, het komt allemaal goed.’
Met een stem waarin paniek klinkt bel ik Tim, mijn lief, voor het
nummer van vrienden van ons zodat zij de reserve huissleutel kunnen brengen en
ik thuis de reserve autosleutel kan ophalen. Natuurlijk wil ik ook een ruitje
intikken, de politie én de ANWB bellen maar op advies van de omstanders - die
er inmiddels genoeg zijn - blijf ik voor haar raampje staan wachten op deze
goede vriend. Met lieve woordjes die ze niet hoort probeer ik haar te troosten.
Na een goed half uur ben ik drijfnat en kan ik Ilse eindelijk uit de auto bevrijden.
De hereniging is innig, samen snikken we nog even na.
Daar heb ik van geleerd, Ilse mag niet meer met de
autosleutel spelen. Ik word een iets strengere moeder. Toch vind ik dat dit
akkefietje niet echt aan mijn zwangerschap toegeschreven kan worden, kan altijd
gebeuren, toch? Het is teleurstellend dat ik drie dagen later diezelfde
vrienden moet bellen, weer om de huissleutels, nu omdat ik mezelf heb buitengesloten.
Gelukkig is Ilse gewoon bij me en kan ik er om lachen…
Ik wilde deze zwangerschap zo graag bewijzen dat ik net zo
slim, zonnig en scherp ben als anders. Helaas moet ik toegeven dat het anders
is gelopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten